พระเจ้าประเสริฐ

ผมมีโอกาสไปจีนอีกครั้งหนึ่งในช่วงสงกรานต์  เราไปกันเองเริ่มจากเพื่อนสองคนในไลน์มาชวนเที่ยว  พวกเขาอยู่หน้าเคาน์เตอร์แอร์เอเชียรอจองตั๋ว  เพียงอึดใจเดียวมีคนไปร่วมด้วยช่วยกันที่เมืองจีน 6 คน  ผมขอเลือกไปเมืองอู่ฮั่น เพราะเคยดูสารคดีแม่น้ำแยงซีเห็นชีวิตผู้คนอพยพย้ายถิ่นผลพวงจากเขื่อนยักษ์ชานเสียแล้วอยากไปสัมผัสด้วยตา  เลยบอกเพื่อนให้จองอู่ฮั่น   และเพื่อให้ได้อย่างที่ใจต้องการผมซื้อหนังสือ Lonely Planet มาเป็นคู่มือจัดทริปเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งเล่ม  หาที่พัก, หาตารางรถโดยสารระหว่างเมือง, ตารางรถไฟและตารางเรือล่องแม่น้ำ  ผมได้แหล่งท่องเที่ยวมาหลายที่ แต่จะหาข้อมูลการเดินทางไปแสนยากเย็นเพราะแถบนั้นมีแต่นักท่องเที่ยวจีน ไม่มีนักท่องเที่ยวต่างชาติมากนัก ไม่มีใครเขียนไว้ในหน้าเวปภาษาอังกฤษ  หากคิดจะล่องครุยส์จากอี๋ชางไปฉงชิ่งผ่านสามโตรกใช้เงินไม่น้อยกว่า 30,000 บาท และใช้เวลามากสำหรับทริปแค่ 7 วัน     ยิ่งอายุมากขึ้น ประสพการณ์ที่ผ่านมาทำให้ความวิตกกังวลมากขึ้นเป็นเงาตามตัว  ข้อมูลและตารางประจำวันชัดเจนมากจนกระดิกตัวไม่ได้  การเตรียมทริปครั้งนี้ของผมจึงละเอียดกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา  ผมจัดตารางเสร็จเรียบร้อยและทำไว้ถึง 4 แผนตามพยากรณ์อากาศที่ได้มารายวันเพื่อให้ปรับได้ตามความเหมาะสมของสถานการณ์ และผมเชื่อว่าทุกอย่างที่ผมเตรียมพร้อมนี้จะราบรื่นเพราะได้เตรียมมาอย่างดี

ก่อนเดินทางหนึ่งเดือนผมได้กล้องถ่ายรูปตัวใหม่มา  เป็นกล้องไร้กระจก mirrorless นำมาฝึกซ้อมใช้จนคุ้นมือ  ผมตั้งใจว่าจะนำกล้องตัวนี้ไปจีน เพราะขนาดมันเล็กกระทัดรัด  ที่สำคัญคือกล้องแข็งแรงทนทาน ระบุว่าเป็นกล้องระดับ prosumer และ weather-sealed เหมาะกับช่วงต้นมรสุมที่จีนพอดี    ก่อนเดินทางสองวัน ผมนึกอย่างไรไม่ทราบหยิบกล้องใหญ่ D700 ออกมาตรวจเช็ค  รื้อกระเป๋ากล้องมาจัดใหม่เอา D700 และเลนซ์ 24-80มม. เป็นกล้องหลัก  เอากล้องใหม่ OM-D ติดเลนซ์มาโคร 50มม.(เทียบเท่า 100 มม.) ไว้ถ่ายเทเลแทน  เอาเลนซ์ 14มม. ไปอีกตัวไว้ถ่ายสแนป ลดระดับมันเหลือแค่กล้องสำรอง  ผมไม่มีคำตอบเช่นกันว่าทำไมผมจึงทำอย่างนั้น   วันแรกไปลงสนามบินอู่ฮั่น วันรุ่งขึ้นเราจับรถไฟไปอี๋ชาง  แค่ตกบ่ายเท่านั้นกล้องใหม่เสีย  เซนเซอร์ขึ้นเป็นลายขีดๆ  เปิดปิดกี่ครั้งหน้าจอไม่ดับต้องเอาแบตเตอรีออก  มันใช้งานไม่ได้เลยตลอดวันเวลาที่อยุ่นั่น  ผมขอบคุณพระเจ้าตั้งแต่วินาทีแรกที่กล้องเสียเลยก็ว่าได้  ใครจะคาดคิดว่ากล้องใหม่คุณภาพระดับโปร  โฆษณากันขนาดเปิดก๊อกน้ำประปาไว้ 10 นาทียังเอามาถ่ายภาพต่อได้จะมาพังเอาง่ายๆไม่มีปี่มีขลุ่ย  หากพระเจ้าไม่ดลใจผมแล้วจะเป็นทริปที่เจ็บปวดใจมากทริปหนึ่ง  สิ่งที่มนุษย์เห็นว่าดี แต่พระเจ้าทรงทราบล่วงหน้าว่าไม่ดี

 

เมื่อผมจองโรงแรมขากลับมาอู่ฮั่น  ผมใช้เวลาหานานพอสมควร  ผมมีกติกาในใจว่า ไม่แพง,  ใกล้แหล่งเที่ยวในฮั่นโขว,  มีรถไฟใต้ดินผ่านจะได้เดินทางได้รวดเร็วไม่ต้องกังวลใจ  ผมเลือกไว้ที่หนึ่งอยู่ใกล้ถนนคนเดินเจียงชานและใกล้สถานีรถไฟใต้ดิน รู้สึกอุ่นใจว่าจัดการจองไปเรียบร้อยแล้ว  หลายวันต่อมาเปิดดูรูปที่พักอีกครั้งจึงได้เห็นว่าห้องน้ำที่นี่เป็นห้องกระจกใสทั้งหมด  มันไม่เหลือความลับอะไรระหว่างกันของเพื่อนร่วมห้องทำให้ผมต้องยกเลิกและหาที่พักใหม่   ผมไม่ทราบว่าอะไรทำให้คอมพิวเตอร์ของผมเข้าหน้าเวปของอโกดาไม่ได้  โรงแรมที่ผมหมายตาไว้ต้องจองผ่านอโกดา  ผมบอกให้เพื่อนร่วมทริปช่วยจองโรงแรมดังกล่าวให้    เพื่อนผมจองเสร็จเรียบร้อยส่งใบ order มากลายเป็นอีกโรงแรมหนึ่งที่อยู่ห่างจากสถานีรถใต้ดินครึ่งกิโลเมตรเศษ  ไม่ได้อยู่ในแหล่งท่องเที่ยวถนนคนเดินเจียงชาน  เธอบอกว่าลิงค์ที่ผมส่งให้เปิดขึ้นมาก็เป็นโรงแรมนี้ ผมรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยว่าไม่ใช่สิ่งที่หมายใจไว้แต่แรก    เมื่อมาถึงอู่ฮั่นโรงแรมที่เราพักเป็นโรงแรมระดับสามดาวแต่ราคาเพียงสองดาวอยู่ตรงข้ามสถานีขนส่งฟู่เจียโปพอดี  เราสามารถจองตั๋วและลากกระเป๋าแบกเป้ขึ้นรถ shuttle bus ไปสนามบินเทียนเหอได้ง่ายมาก  หน้าโรงแรมเป็นป้ายรถประจำทาง  เรานั่งรถประจำทางสาย 401 ไปหอกระเรียนเหลือง  ไปสะพานแยงซีอู่ฮั่น  นั่งไปทะเลสาปตงหู  ค่ารถเพียง 2 หยวนถูกกว่าค่ารถใต้ดินเสียอีก  สามารถเดินไปวัดฉางชุนที่ห่างไป 1 กม.  สิ่งที่มนุษย์คิดว่าดี แต่พระเจ้าทรงทราบว่าไม่ดีไม่เหมาะ

 

ยิ่งจัดตารางเดินทางควบคู่ไปกับการตรวจสอบอากาศผมก็ยิ่งหนักใจ  มณฑลหูเป่ยอยู่ในเขตอบอุ่นก็จริง  ฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนเป็นฤดูมรสุม  เมฆหนา ฝนมีตั้งแต่บางเบาเป็นละอองไปจนถึงระดับ shower rain มีฝนฟ้าคะนอง   พยากรณ์อากาศวันแรกที่อู่ฮั่นไม่มีฝนแต่เมฆหนา  ตารางเที่ยววันแรกล้มไม่เป็นท่าเพราะการสื่อสารและการเดินทาง  ถนนคนเดินที่เจียงฮานน่าผิดหวัง  ผมไม่ได้ภาพตึกยุคอาณานิคมอย่างที่อยากได้อยากเห็นเพราะเต็มไปด้วยผู้คนและการค้าขายจอแจ แต่ผมได้สิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นมานั่นคือ ผมขอบคุณพระเจ้าที่น้องขวัญตัดสินใจมาจากหนานหนิงมาสมทบกับเราในตอนเย็นเพื่อร่วมทริป  น้องขวัญเป็นนักเรียนทุนจีนมาเรียนปริญญาตรีที่เมืองไทย เป็นช่วงเวลาที่น้องขวัญกลับบ้านประจำปีพอดี ทำให้เราได้รับความสดวกในการติดต่อสื่อสารในระหว่างเดินทางเป็นอย่างมาก   วันที่สองเราไปอี๋ชางกันแต่เช้า  ขอบคุณพระเจ้าที่มีรถไฟไปถึง แถมเป็นรถไฟความเร็วสูง 194 กม.เสียด้วย เขาเพิ่งเปิดให้บริการ ใช้เวลาเพียง 2 ชม.เท่านั้นแทนที่จะเป็น 5 ชม.  ค่าตั๋วถูกกว่าตั๋วรถประจำทาง  พยากรณ์อากาศวันนี้บอกว่าไม่มีฝน มีแดด แต่ผมกลับเจอฝนแบบ showerrain ที่เขื่อนซานเสีย  กล้องผมก็เสีย  ผมพลัดกับเพื่อนและคณะทัวร์ท้องถิ่น  หมอกแม่น้ำหนาเสียจนเห็นอะไรเพียงลางเลือน คล้ายกับเป็นวันที่ไม่สมหวังเอาเสียเลย แต่ผมไม่ลืมขอบคุณพระเจ้าก่อนนอนแม้ดูเหมือนว่าสถานการณ์วันนี้ของผมจะย่ำแย่   วันที่สามเป็นวันที่พยากรณ์อากาศบอกว่ามีฝนเล็กน้อย 60% ของพื้นที่  ผมอธิษฐานว่าขอให้เป็นวันที่ผมสมหวัง เพราะวันนี้ผมไปลงเรือล่องแม่น้ำไปโตรกซีหลิง  แม้วันนี้ฟ้าจะปิด แต่เป็นวันที่ผมเห็นความยิ่งใหญ่จากฝีพระหัตถ์ของพระองค์  เพื่อนร่วมทริปออกปากว่าเป็นวันที่สวยงามมาก  ไม่มีฝนแม้แต่หยดเดียว  ฝนมาเทกระหน่ำตอนค่ำที่เราถึงที่พักกันแล้ว (ตอนผมไปหาจองตั๋วรถไปสือเยวี่ยน)     วันที่สี่  พวกเราเดินทางไปสือเยวี่ยนเพื่อเตรียมตัวขึ้นเขาอู่ตังซานวันรุ่งขึ้น  ตลอดทางเต็มไปด้วยหมอกและฝนจนฝ้าฟางจนผมนึกหวั่นใจ  แต่พยากรณ์อากาศบอกว่าพรุ่งนี้มีแดดปลอดฝน  ที่สือเยวี่ยนฝนรอต้อนรับเราอย่างชุ่มฉ่ำ  เช้าวันรุ่งขึ้นแห้งเป็นปลิดทิ้ง  เราขึ้นเขาอู่ตังซาน  แดดสวยงาม ฟ้าช่วงเช้าสดเข้มชัดเจน  เป็นอีกวันที่ไม่มีฝน เป็นวันที่เหนื่อยและสนุกมาก  เพื่อนผมออกปากว่าแค่วันที่ล่องเรือไปโตรกซีหลิงกับวันนี้ที่ขึ้นเขาบู๊ตึงก็คุ้มแล้วสำหรับทริปนี้  วันที่หกเรานั่งรถไฟความเร็วสูงตรงเข้าอู่ฮั่น  ขอบคุณพระเจ้าเพราะเป็นเที่ยวรถไฟที่ไม่อยู่ในตารางรถไฟที่ผมค้นหาก่อนหน้านี้  ใช้เวลาเดินทางเพียงสี่ชั่วโมงแทนที่จะเป็นแปดชั่วโมงเศษ  เรามาถึงอู่ฮั่น  เขาว่าจะมีฝน 40% ของพื้นที่  เราออกไปเดินถ่ายรูปไฟกลางคืนที่หอนกกระเรียนเหลือง และออกไปที่สะพานข้ามแม่น้ำแยงซีแห่งแรก  ใช้เวลารับอากาศหนาวกันจนอิ่ม จนสี่ทุ่มฝนตกขณะที่เราเดินทางกลับที่พัก   วันรุ่งขึ้นเป็นวันสุดท้ายที่เราอยู่ที่อู่ฮั่น  วันนี้เขาบอกว่ามีฝนเล็กน้อย  ผมออกไปทะเลสาปตงหูแต่เช้า  เป็นวันที่อากาศดี แม้ฟ้าจะปิดแต่ก็ยังพอมีแดดอ่อนๆ  เรามีเวลาเหลือให้เดินพิพิธภํณฑ์หูเป่ย  แต่ก็ทำให้ผมตื่นเต้นเลือดฉีดแรง ผมต้องการเห็นของสองชิ้นคือชุดระฆังเครื่องเคาะจากสุสานของนายพลยี และกระโหลกมนุษย์หยานเซี่ยน (Homo erectus) หากผมไม่ได้แวะมาผมคงรู้สึกไม่สมหวัง   เรารีบกลับมาเช็คเอาท์  ขอบคุณพระเจ้าที่เขายอมให้เราเช็คเอาท์ได้จนบ่ายโมงทำให้ผมมีเวลาไปพิพิธภัณฑ์   เราฝากกระเป๋าแล้วยังมีเวลาเหลือจึงได้ไปวัดฉางชุน  วัดนี้มีประวัติยาวนานนับพันปี   เราเกือบไม่ได้กลับเพราะไปรอขึ้นรถ  shuttle ผิดที่   ฝนเริ่มโปรยปรายตอนที่เราอยู่ในรถ shuttle ไปสนามบิน ทำให้รถติดนานแต่เราไปถึงสนามบินก่อนเวลาขึ้นเครื่องเพียง 15 นาที  พระเจ้าทรงจัดเตรียมสิ่งที่ดีให้กับคนที่พระองค์รักเสมอ

 

ผมขอบคุณพระเจ้าที่กล้องที่ดีที่สุดตัวหนึ่งของผมเสีย เพราะผมจะได้รู้ว่าผมควรไว้วางใจพระองค์หรือไว้ใจความรอบรู้ของตัวเอง,   ผมขอบคุณพระองค์สำหรับโรงแรมที่พระองค์เลือกให้ เพราะดีกว่าที่ผมเลือกเอง,  ผมขอบคุณวันเวลาของพระองค์  เครื่องมือสื่อสารของโลกนี้ที่ว่าล้ำยุคนำสมัย สามารถทำนายล่วงหน้าได้นาน หรือจะละเอียดขนาดชั่วโมงต่อชั่วโมง แต่มันไม่มีประโยชน์และดีเท่ากับคำอธิษฐานและความไว้วางใจ, ผมขอบคุณพระองค์ เพราะทุกการเดินทางครั้งนี้เติมเต็มความต้องการของผม, ขอบคุณพระองค์สำหรับเพื่อนร่วมเดินทางที่ดีมากทุกคน  ผมประทับใจพวกเขาทุกคน,  ผมขอบคุณพระองค์ที่สอนให้ผมพยายามรอบคอบในการวางแผน ประเมินสถานการณ์ต่างๆล่วงหน้า แต่พระองค์เตือนสติว่า ผลสัมฤทธิ์ทุกอย่างนั้นมาจากพระองค์

 

พระเจ้าทรงเป็นผู้ปลอบประโลม  พระองค์เป็นเช่นเสาเมฆและเสาไฟให้กับประชากรของพระองค์ (อพย 14.19) ความช่วยเหลือจากพระองค์มาถึงเสมอในยามยาก (สดด 46.1)  มนุษย์อาจวางแผนเตรียมการทุกอย่าง แต่ผลสัมฤทธิ์มาจากพระองค์ (สภษ 16.9)  พระองค์จะเปลี่ยนสิ่งที่ดูเหมือนย่ำแย่ให้เป็นพร มนุษย์อาจคิดว่าตัวเองดีและรอบคอบ  แต่แท้จริงแล้วพระเจ้าเพียงพระองค์เดียวเท่านั้นที่ประเสริฐเลิศและสมบูรณ์ (สดด 18.30, มธ 5.48)

 

ขอบพระคุณพระเจ้า